Pewnego dnia zdałam sobie sprawę, że wszystko co ważne w sferze uczuć, 
już wydarzyło się w moim życiu. Taki filmowy The End. Nie jest to zajebiście fajne uczucie. Wręcz jest do dupy. Niby świat  stoi otworem, a jednak wiem, że wielkie gówno z moich marzeń i wszystkiego, 
co mogłoby unieść moje serce, choć o milimetr nad ziemię. Jednym słowem: idzie starość. Chyba.

Bo co słychać u mnie?  Jest Pan Mąż, na szczęście już całkiem odhodowane dzieci, dom, pranie, sranie, gotowanie i tak do śmierci, a nawet o jeden dzień dłużej, bo znając życie, to i własną stypę przyjdzie mi szykować. Są jeszcze trzy psy, w tym jeden upośledzony. Czy ktoś w ogóle ma takiego psa? Taka jestem wyjątkowa. Kotka padła wczoraj. Masakra.

Zdaję sobie sprawę, że jestem zakładnikiem /o złośliwy losie/, i to takim ze syndromem sztokholmskim. Zakładnikiem ludzi, których kocham oraz własnych wierzeń i poglądów, stereotypów, którymi się brzydzę, a jednocześnie jestem ich brązowym pomnikiem i ikoną.
Mam tysiąc rad i pomysłów na cudze życie, jestem "wujkiem - dobrą radą" dla całej rodziny, a swoich problemów nie ogarniam.
Paranoja jakaś, psychoza, albo menopauza? Wszystko jedno, bo syf w głowie ten sam.

Wzięło mnie na pisanie, bo mną szarpnęło. Ściślej mówiąc szarpnęła mną Dż, czyli moja starsza siostra.
Odwiedziła mnie w drugi dzień świąt. Przyjechała po południu  z córką na kawę. Zwiedzały od rana jakieś sanktuaria i w drodze powrotnej zahaczyli o mnie.
Pytam: gdzie Szwagroski? A ona, że spełnia marzenie naszej bratowej.
Bratowa, wieleee lat temu żaliła się do Dż na swojego niepijącego męża, że przychodzi  trzeźwy z roboty i dupę jej zawraca. Wiecznie czegoś chce i czepia się jej.
A ona chciałaby mieć tak, jak jej koleżanka, której małżonek wraca każdego dnia pijany, pożre, coś tam jeszcze chlapnie, pomarudzi trochę, ale kładzie się spać i gnije do rana. 
I ona ma spokój. I bratowa też by tak chciała mieć.  Dż wstrząśnięta wysłuchała marzenia bratowej i od tamtej pory, kiedy Szwagroski pije, to mówi, że on spełnia marzenie bratowej. 
Szwagroski zaskoczył ostro już w Wielką Sobotę, zatem zdychał już w Wielkanoc i leczył się zawzięcie. No i wyszła awantura, a święta oczywiście szlag trafił. W poniedziałek on dalej spełniał marzenie bratowej, a Dż wybrała się z córką w teren i tym sposobem trafiła do mnie. Było naprawdę miło, świątecznie i wesoło, chociaż podczas spotkania to mój Pan Mąż spełniał marzenie bratowej. W końcu to nasza wspólna bratowa! 

Ps. Nie jestem nowicjuszką w tej swojej grafomanii. Jestem dziennikarzem obywatelskim na znanym portalu, nawet rozpoznawalnym, wszak laureatem roku zostałam. Piszę tam głównie o polityce i społeczeństwie. Ten zaś zakątek sieci zostawiam dla siebie i swoich przemyśleń o sprawach bardzo osobistych. Nazwa bloga nie jest przypadkowa, gdyż to przez kuchenne i łazienkowe syfony, przechodzą wszystkie domowe brudy. Mam cichą nadzieję, że i ja tu oczyszczę się z niewypowiedzianych do tej pory emocji.